Opis dojazdu i wejścia na najwyższy szczyt Chorwacji Vrh Dinare. Vrh Dinare ma 1831 metrów wysokości. Na szczycie znajduje się słup wysokościowy oraz krzyż.

przez Dawid Penkalla · Opublikowane 14 lipca 2016 · Zaktualizowane 23 kwietnia 2017

OPIS (Wikipedia):

Vrh Dinare, Dinara lub Sinjal – najwyższy szczyt Chorwacji. Leży w Górach Dynarskich, w paśmie Dinara. Vrh Dinare jest symbolem tego masywu leżącego na granicy między Chorwacją a Bośnią i Hercegowiną.

Dinara jest wyraźnie odseparowana: przełączą Derala (965 m) na północnym zachodzie od Ilicy a przełączą Privija (1230 m) na południowym wschodzie od masywu Velikiego Troglava. Na północnym wschodzie rozpościera się pole krasowe Grahovsko Polje w Bośni a od południowego zachodu wypłaszczenie, na którym ulokowało się miasteczko Knin, oraz dolina rzeki Krcic i Suho Polje.

Imponująca południowo-zachodnia ściana masywu wznosi się 1400 metrów ponad otoczeniem z 700-metrowej wysokości i 6-kilometrowej szerokości klifem w najwyższych partiach.

Numer szczytu w/g wysokości korony europy: 26

Udokumentowana data wejścia: 14.07.2016 roku

Opis wejścia na szczyt:

Nasz „atak na szczyt” zaczyna się z miejscowości Glavas. Do samej miejscowości najlepiej dostać się z głównej drogi numer 1 z miejscowości Kijevo. Skręt na Glavas jest dobrze oznaczony. Skręcamy w lewo jadąc z północy, a w prawo jadąc z południa. Należy patrzeć na tablicę (skręt oznaczony jest jako: Dinare i Unista, dwie tabliczki).

Sama droga jest drogą asfaltową i z samej drogi numer 1 wygląda jak zjazd na posesję. Ale śmiało. Jest to droga, na której lokalni kierowcy jadą z prędkością minimum 70 km/h (nie mogłem dogonić samochodu przed sobą). Droga wiedzie prosto. Jedynie przez przypadek można skręcić do kościoła (na rozwidleniu pod górkę), ale z drugiej strony jest powrotny zjazd na właściwą drogę. Długość trasy to około 10 km.

Na kamieniach na drodze są znaki wykonane czerwoną farbą informujące o właściwym kierunku. Ważna sprawa dotyczy dzików. Tak dzików. W okolicy jest ich sporo. Jadąc drogą najpierw zobaczyliśmy łeb dzika (który patrzył w lewo i prawo jakby sprawdzał drogę, po czym śmignął przez nią). Po około 10 km droga asfaltowa się skończyła i wielki znak na kamieniu poinformował nas o dalszym kierunku jazdy. Kierujemy się na bardzo dobrze utwardzoną drogę gruntową i docieramy na plac Kuca. Na placu Kuca znajduje się schronisko, studnia, stoliki i parking na samochody. Stąd startujemy na szczyt.

Sama droga mimo różnych opisów jest świetnie oznaczona. Trudno się zgubić czy zabłądzić. Wielkie czerwone, okrągłe znaki informują o kierunku marszu. Droga rozpoczyna się mocniejszym podejściem (szybko nabieramy wysokości). Mijając ruiny zamku kierujemy się do lasu. Las daje błogi cień, o który będzie ciężko dalej. Idąc ścieżką wykonaną z małych kamyków dochodzimy do wysokości 1000 m gdzie znajduje się możliwość dostępu do wody. Woda jest jak najbardziej zdatna do picia. Startujemy dalej krętą ścieżką na pierwsze wzniesienie. Po około 15 minutach marszu dochodzimy do rozwidlenia: na szczyt i do schronu awaryjnego (dostęp do wody, gazu, jedzenia). My udajemy się w lewo w stronę szczytu. Na tym rozwidleniu jest także informacja o długości podejścia na szczyt (2h).

Najpierw idziemy ścieżką, która delikatne wznosi się ku górze i delikatnie podchodzi pod kolejne wzniesienie. Szerokim trawersem dochodzimy do rozwidlenia (szlak na szczyt, ewentualnie zejście do schronu awaryjnego). Kierując się szlakiem na szczyt pokonujemy dalszą część trawersu, przechodzimy przez wysokie trawy. Dochodzimy pod kolejne wzniesienie, z którego rozciąga się panorama na całą przebytą dotychczas drogę. Po około 20 minutach wchodzimy do lasu, przez który przechodzi dalsza część szlaku. Z prawej strony szlaku ukazuje się nam świetna panorama na formacje skalne, które są wręcz poukładane w sposób nienaturalny. Po wyjściu z lasu wchodzimy na podejście po skałach, które skieruje nas na „siodełko” między dwoma kolejnymi wzniesieniami.

Kierując się granią prawego wzniesienia dochodzimy do zawiłej ścieżki prowadzącej w stronę prawych szczytów. Wchodząc na kolejne wzniesienia na horyzoncie dostrzegamy zarysy szczytu właściwego. Ostatni odcinek przechodzi przez bardzo wysokie kosówki (powyżej 2 metrów), na ich końcu jest ostatnie podejście na główny szczyt. Na samym szczycie znajduje się postument z tablicą dotyczącą wysokości, kamień z napisem DINARA, a na końcu wzniesienia jest biały krzyż. Ciekawostką jest metalowa skrzynka pod postumentem z książką wejść. Warto się wpisać dla potomnych. W metalowej skrzynce znajduje się także stempel z informacją o szczycie i jego wysokości.

Czas wejścia (szlakowo 4h), zejścia (szlakowo 3h) – wartości właściwe na spokojne podejście i zejście (odpoczynki, podziwianie widoków).

Napotkane trudności:

Treking bardzo przyjemny. Łatwy, lecz może wydawać się długi. Wysoka temperatura w okresie letnim sięgająca trzydziestu paru stopni jest wyzwaniem, a miejsc zacienionych jest bardzo mało. Na graniach i w miejscach nie osłoniętych wieje zimny, przenikliwy wiatr.

Wymagany sprzęt: